Eerlijkheid duurt het langst?

Wij zijn altijd heel erg eerlijk tegenover onze kinderen. Soms denk ik wel eens iets te eerlijk. Als zij mij iets vragen probeer ik daar altijd een zo goed mogelijk antwoord op te geven. Nu heb ik gelukkig een vrij brede algemene ontwikkeling, maar soms weet ook ik het antwoord niet. En dan denk ik wel eens terug aan vroeger, toen ik dat kleine meisje was met al die vragen over het leven, de wereld en de maatschappij.

Vroeger dacht ik altijd, dat mijn vader alle wijsheid in pacht had. Hij wist alles! Wat ik hem ook vroeg, hij wist altijd hoe alles in elkaar stak. Hij was mijn held, mijn baken. Als ik iets niet wist, ik kon altijd bij hem terecht.

Dat was nog in de tijd, dat je op de basisschool spelend leerde en het niet uitmaakte dat je iets langzamer was dan de rest. Als je je taakjes goed maakte, dan mocht je over naar het volgende jaar. De tijd voordat de computer (je weet wel, die bakbeesten met een kadaver aan de achterkant van je 12 inch beeldscherm) zijn intrede deed in de schoolbankjes. Dat je pas in groep 8 les kreeg in het rekenen met een rekenmachine. Want je moest in de brugklas toch wel weten hoe zo’n ding werkte. Je kon dus ook niet even voor je huiswerk achter de computer kruipen om het op te zoeken op Google of Wikipedia. Dus wat je vader je vertelde, was waarheid. En anders zocht je het op in de 36-delige encyclopedie, die jouw ouders in de grote, woonkamerwand vullende boekenkast hadden staan (doet me trouwens denken aan een mopje, die mijn vader vroeger wel eens vertelde. Maar dat is voor een andere keer).

Hele werkstukken heb ik uit die boeken tevoorschijn getoverd. Avond aan avond lopen neuzen en over typen op de typemachine van mijn vader (hij had een elektrische, ja, ja).
En als je geen tipex bij de hand had, dan moest je alles overnieuw typen op een nieuw vel papier.
Als de hond je werkstuk had aangevallen, dan moest je helemaal weer overnieuw beginnen, want je had geen back-up-schijf of een mapje waar je het in had opgeslagen.
Nee, het was een One-of-a-Kind-piece.

Maar nu? Ik hoor regelmatig op het schoolplein (en ik betrap mij en mijn man hier ook vaak op): “Sorry schat, maar daar heb ik geen antwoord op.”
Of “Nee, ik weet niet wat RUMAG betekend.”
Of “Zoek ik dadelijk even voor je op, op internet. Goed, schat?”
Of “Nee, ik weet niet hoe een koe een haas vangt. Jij wel?”

Zijn wij te eerlijk? Waren de vaders van vroeger gewoon slimmer, dan wij nu? Of weten wij nu gewoon, dat we òf het goeie antwoord moeten geven òf gewoon moeten bekennen dat we het niet weten. Want ze kunnen het zo opzoeken op internet?

Maken we op deze manier de kijk van onze kinderen tegenover ons ouders niet kapot? Door het niet te weten?